Myślę, że Tomasz Judym jest nieudacznikiem życiowym. Owszem, ta postać wzbudza sympatię, może współczucie. Jest w końcu człowiekiem, który umie, chce i poświęca się w imię pomocy najuboższym, najgorzej traktowanym. Sprzeciwia się społecznej niesprawiedliwości i próbuje poprawić warunki życia najniższej klasie.
Jest to jednak nie tyle jego wybór, co poczucie obowiązku; wywodzi się on bowiem z tejże warstwy i chce spłacić wobec niej dług, który czuje. Chce poprawić życie i zdrowie biedoty, ale - choć jest lekarzem - brzydzi się tymi ludźmi.
Jest to idealista, marzyciel. Ma wysokie ambicje, jest niecierpliwy. Nie potrafi zrozumieć, że nie można od razu rzucać się na głęboką wodę, ale realizować plany krok po kroku; powoli, niespiesznie, ale solidnie, pewnie. Tomasz jest zbyt rozdarty między tym, czego pragnie, a co musi. Rozdarcie to powoduje konieczność wyboru, niezwykle surowego i nie uwzględniającego kompromisów - porzuca Joannę, swą miłość i jedyną osobę, która mogłaby go uszczęśliwić, na rzecz bezdomnych, którym pomoc przynieść mu ma - według założenia - ulgę i wewnętrzny spokój.
Nie dzieje się to jednak, bo osamotniony i cierpiący, nieszczęśliwy mężczyzna nie spełnia się w swej pracy. To tylko pogłębia jego ból psychiczny, który rośnie i rośnie bez końca.
Tomasza Judyma, choć nie jest złym człowiekiem i w gruncie rzeczy ma dobre intencje, uważam za nieudacznika. Niestałego, nierealnego, zwieszonego między rzeczywistością, a utopią pełną jego marzeń i ambicji, których nie jest w stanie wypełnić bohatera tragicznego, który nie zna zasady "złotego środka" i cokolwiek nie wybierze, zawsze będzie niezadowolony. Nie sądzę, by jego problemy powstały na wskutek presji społeczeństwa. Jego tragizm znajduje się w nim samym, głęboko w jego podświadomości, dlatego nie potrafi nic z tym zrobić.
I chociaż żal mi go - muszę uznać go za nieudacznika. Zniszczył wszystko i niczego nie zrobił dobrze w swym życiu, dlatego nie pozostawia mi innego wyboru.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz