Podsumowanie roku szkolnego

Osiągnięcia: 

·        dwie laureatki Ogólnopolskiego Przeglądu Twórczości Dzieci i Młodzieży „Lipa”: Karolina Malaga, Patrycja Klimasara

·        laureatka Ogólnopolskiego Konkursu „Płynąć pod prąd” pod patronatem Stowarzyszenia Ojczyzny Polszczyzny – Karolina Malaga

·        finalistka Ogólnopolskiego Konkursu „Myśmy wciąż do Niepodległej szli” pod patronatem MEN – Karolina Malaga

·        udział i opublikowanie tekstu uczennicy w antologii Ogólnopolskiego Konkursu Literackiego „Ikarowe strofy” – Karolina Malaga

·        II miejsce w Ogólnopolskim Przeglądzie Twórczości Poetyckiej im. Jacka Kaczmarskiego „Rytmy nieskończoności” pod patronatem Ministerstwa Dziedzictwa Narodowego – Karolina Malaga

·        laureatka Ogólnopolskiego Konkursu Poetyckiego im. M. Pawlikowskiej – Jasnorzewskiej – Karolina Malaga

·        III miejsce w Powiatowym Konkursie Poetyckim „Nienazwane uczucia” - Karolina Malaga

·        dwie nagrody w powiatowych eliminacjach i dwie nominacje do rejonu: kolejnego etapu Ogólnopolskiego Konkursu Recytatorskiego - Katarzyna Dzidek, Kinga Chowaniec,

·        laureatka Ogólnopolskiego Konkursu „Siedem grzechów głównych” UŚ – Karolina Malaga,

·        III miejsce w powiatowym i udział w etapie rejonowym Ogólnopolskiego Konkursu Krasomówczego – Beata Skawińska

·        I miejsce w Konkursie Literackim „Po co pisać do szuflady…” pod patronatem STAL – Karolina Malaga
       100% zdawalność na maturze i wysoki wynik maturalny, powyżej średniej w kraju

2.       Zajęcia dodatkowe

·         wolontariat: prowadzenie konferansjerki w czasie charytatywnego slalomu w Zawoi  

·         próbna ustna matura

·         kółko filmowe i udział w projekcie Filmoteka Szkolna

·         projekt kulturalno – teatralny (innowacja) „W teatrze życia” ,

·         lekcja otwarta: "Wesele" Stanisława Wyspiańskiego jako źródło inspiracji

·         prowadzenie blogu humanistycznego

·         opracowanie materiałów promocyjnych i informacyjnych na strony internetowe (zsosucha.pl, Facebook, powiat suski. pl),

·         na zaproszenie MOK Zamek udział w pracach jury eliminacji gminnych konkursu recytatorskiego dla uczniów szkół podstawowych oraz praca w jury lokalnego etapu Konkursu Krasomówczego na zaproszenie organizatorów

·         zespół promocyjny,

·         opracowanie materiału słowno –ilustracyjnego na stronę Powiatowy Festiwal Nauki

·         dzień otwarty w LO

3.      Organizacja wyjazdów, wycieczek, spotkań ze specjalistami

·        warsztaty z teatru ruchu prowadzone przez P. Augustynka

·        warsztaty poetyckie prowadzone przez członków Stowarzyszenia Twórczego Artystyczno - Literackiego: klasa 3d i zaproszeni gimnazjaliści wraz opiekunami 

·        Projekt ”Małopolska pamięta” – Oświęcim, 2 – dni, 

·        Projekt teatralny 1–dniowy, Bielsko – Biała, 

·        międzyoddziałowa wycieczka do Krakowa – edukacja teatralna w kl. 3c i 3d. 1 dzień, 

·        „Wielobarwność modernistyczna” – wycieczka międzyoddziałowa do Bielska – Białej 1 dzień, 

·         wyjazd z uczniami na konkurs krasomówczy, 

·        lekcje w Muzeum Miejskim, klasa 3d

·        2 lekcje w terenie, klasa 3d

·  

4.       Udział w organizacji uroczystości szkolnych i imprez na terenie szkoły

·         organizacja Licealnego Konkursu Ortograficznego

·         organizacja Dyktanda Powiatowego przy współpracy GOK Stryszawa i wykładowców UŚ

·        organizacja Ogólnopolskiego Konkursu Literackiego przy współpracy Starostwa pod patronatem STAL,

·          zgłoszenie szkoły do projektu, koordynacja akcji, przygotowanie sprawozdania na stronę organizatora  „Jak nie czytam, jak czytam”

·        realizacja projektu czytelniczego w ramach Narodowego Czytania

5.        Formy doskonalenia zawodowego (poza szkoleniowymi radami pedagogicznymi)

  Uroczysty Kongres Polonistów w Warszawie „Nowa adaptacja narzędzi retorycznych w edukacji polonistycznej”

·        kursy internetowe dla  weryfikatorów OKE, szkolenie i praca w OKO

·        kilkugodzinne szkolenie na temat wypalenia zawodowego

To był dobry rok.
Dziękujemy!

Polonistyczne pasje

Makowskie ślady przeszłości

Moje róże

Pamięci Stanisława Franczaka

Stanisław Franczak (18 XI 1946 - 12 VII 2019)

Testowali - kogo?co? Testowali dron!

Jasnoróżowa lub czerwono - biała

Chodzi o odcień, więc jednak ognistoczerwony! Nazwy kolorów kontrastowych piszemy z pauzą: biało- czerwony, niebiesko - żółty itd.

Bomba witaminowa :)

Jest super! Więc o co ci chodzi? ;)

Wypijmy za błędy... na kubku 😉
Super-  z rzeczownikami piszemy łącznie! Supermoc, superbohater, Superman 😁
Zdania podrzędne oddzielamy przecinkiem (przecinek przed "jaką").

"C" robi różnicę...

Niby pięknie... i wszystko psuje to malutkie "c" 😞

Sezon ogórkowy

Według prof. Jana Miodka "ogórek" piszemy dziś z błędem ortograficznym. "Słowo to pochodzi z perskiego i w oryginale brzmi angurion, w niemieckim Gurke, w rosyjskim oguriec. A co stało się w języku polskim? Przez skojarzenie z górą pierwotną pisownię „u” zastąpiło „ó”. To oczywiście nie znaczy, że powinniśmy to zmienić i na siłę pisać ogórek przez „u”."

https://www.facebook.com/130017820378254/posts/2387512351295445/


Wikipedia zaś podaje, że frazeologizm  "sezon ogórkowy"  ukazuje "związek przyczynowy między posuchą w życiu kulturalnym miast (nieczynne teatry, sale koncertowe, kabarety, itp.) spowodowaną letnimi wyjazdami artystów właśnie w porze zbioru ogórków a brakiem wiadomości nadających się do publikacji w gazetach.

Dzisiaj sezon ogórkowy kojarzy się również ze zwolnieniem biegu życia politycznego, małą atrakcyjnością programów stacji telewizyjnych i radiowych (częste powtórki), a także pojawiającymi się w sezonie ogórkowym przeróżnymi "sensacjami" prasowymi mającymi na celu podniesienie spadającej poczytności gazet. W sporcie sezon ogórkowy kojarzy się głównie z przerwą międzysezonową (latem bądź zimą) w rozgrywkach ligowych i pucharowych."

Miłej niedzieli

Królowa wśród kwiatów

"Jesteście piękne, lecz próżne – powiedział im jeszcze. Nie można dla was poświęcić życia. Oczywiście moja róża wydawałaby się zwykłemu przechodniowi podobna do was. Lecz dla mnie ona jedna ma większe znaczenie niż wy wszystkie razem, ponieważ ją właśnie podlewałem. Ponieważ ją przykrywałem kloszem. Ponieważ ją właśnie osłaniałem. Ponieważ właśnie dla jej bezpieczeństwa zabijałem gąsienice (z wyjątkiem dwóch czy trzech, z których chciałem mieć motyle). Ponieważ słuchałem jej skarg, jej wychwalań się, a czasem jej milczenia. Ponieważ… jest moją różą."

         "Mały Książę"

Mała czarna?

Tu: dwuznacznie, z przekorą - chodzi o kawę ( bo kubek olbrzymi 😂) czy o sukienkę?



mała czarna – potoczne określenie krótkiej, nieskomplikowanej sukienki w kolorze czarnym spopularyzowanej w latach dwudziestych XX wieku przez projektantkę mody Coco Chanel

mała czarna kawa - espresso
To najbardziej klasyczna czarna kawa, mająca swoje źródło we Włoszech, dobrze przyrządzone espresso można poznać po kremowej piance na powierzchni; serwuje się je w niewielkich filiżankach o kształcie cylindra i pojemności ok. 50-70 ml; do espresso zwykle podawana jest szklanka wody, którą popija się pomiędzy łykami tej mocnej kawy

Nagroda w kategorii "W teatrze życia"

Ewelina Kozina

 wyróżnienie w Konkursie Literackim

Familia

(Syn i Córka wchodzą do pokoju. Na scenie znajduje się stół z dwoma miejscami siedzącymi. Nieopodal stoi drewniany barek. Córka ściąga płaszcz i zawiesza na krześle. Siada. Zostaje jedno wolne miejsce.)

            Córka

Będziesz tak stał? Usiądź.

            Syn

Postoję.

(Mężczyzna opiera się o drzwi. Nie patrzy na kobietę.)

            Córka

Kiepsko wygląda… Gorzej niż myślałam.

Syn

Nie było cię wcześniej. Teraz nie jest jeszcze tak źle.

            Córka

Nie pociesza mnie to.

            Syn

Bo nie zamierzałem cię pocieszać.

(Córka odwraca się do mężczyzny. Jej głos słabnie.)

            Córka

Jesteś zły, że przyjechałam tak późno?

            Syn

Nie… Po prostu… wiesz… często cię nie ma, kiedy cię potrzebuję… znaczy my… kiedy my potrzebujemy.

            Córka

(Wstaje i powoli zbliża się do brata)

Kiedy mnie nie było?

            Syn

Znaczy… nieważne. Nie będę ci przecież wypominać, tylko tak powiedziałem.

            Córka

Nie, ale powiedz. Chcę wiedzieć.

            Syn

Nie, nieważne… nie teraz, proszę cię.

            Córka

To ja cię proszę.

            Syn

Nie.

(Panuje nerwowa atmosfera. Mężczyzna raz po raz przemierza pokój.)

            Córka

Co powiedział lekarz?

            Syn

Że możliwe, że… możliwe, że nie zobaczy już wschodu słońca… Ale trzeba mieć nadzieję.

            Córka

Tak powiedział? Poeta jakiś czy co?

            Syn

Nie wiem, chciał być miły.

            Córka

No ja nie wiem, czy to było miłe.

            Syn

Nie słyszałaś tej rozmowy, więc skąd możesz wiedzieć… zresztą nieważne.

            Córka

Ważne.

            Syn

Dla ciebie nie.

            Córka

Jak możesz tak mówić? Przecież tu jestem. To również mój Ojciec, jestem jego córką…

            Syn

Tak? A mi się wydawało, że przez ostatnie pięć lat miał tylko syna.

            Córka

(Podchodzi i zmusza go, żeby na nią spojrzał.)

Przecież się starałam. Przyjeżdżałam, kiedy mogłam.

            Syn

Tak… tak, masz rację.

            Córka

Więc czemu mnie tak traktujesz?

            Syn

(milczy)

            Córka

Mów do mnie. Proszę cię.

            Syn

Wiesz co? Nie zamierzam o tym rozmawiać. Nie teraz. Nie w takiej chwili. Nie kiedy on leży za ścianą i…

            (Odsuwa zniecierpliwiony dziewczynę i podchodzi do barku. Wyciąga 33-letną Port Ellen.)

            Córka

To Ojca.

            Syn

Wiem.

            Córka

Trzymał to na specjalna okazję.

            Syn

Ta jest nader specjalna.

            Córka

(waha się)

Mi też nalej.

(Syn zawiesza na niej na chwilę wzrok, podaje jej szklankę i siada przy stole.)

            Córka

Pamiętasz, jak tata brał nas nad rzekę jak byliśmy mali? My się bawiliśmy, a on zawsze wtedy zasypiał w trawie nad brzegiem. Jak było ciepło przynajmniej.

            Syn

Wcale nie spał. Przynajmniej nie za każdym razem. Kiedyś się wspięła na skałkę i zniknęła w lasku po drugiej stronie, to pierwszy poszedł cię szukać.

            Córka

Tak, pamiętam. Ale niepotrzebnie, bo tylko zbierałam poziomki.

            Syn

Ale szukaliśmy cię, bo się martwił i w ogóle…

            Córka

Wiem, wiem.

            Syn

Dobrze, że wiesz.

            (Zegar wybija pierwszą w nocy)

            Córka

A ty coś pamiętasz?

            Syn

Coś wesołego?

            Córka

Tak, byłoby dobrze.

            Syn

Nie wiem… muszę się zastanowić. Nie ma tego jakoś dużo…       

            (wzdycha)

Muszę?

            Córka

Nie. Możemy czekać w milczeniu, aż…

            Syn

Nie, poczekaj… Pomagałem mu przy robocie. Wiesz, nauczył mnie kłaść kafelki, murować… gwizdać i… palić w sumie też.

(uśmiecha się)

            Córka

Nie wiedziałam, że…

            Syn

To teraz już wiesz. W sumie to tylko od święta. Na specjalne okazje.

            (Kobieta wyjmuje z kieszeni paczkę i podsuwa mu bliżej)

            Córka

Ta jest nader specjalna, prawda?

            (śmieje się)

(Mężczyzna przysunął krzesło do kobiety.)

            Syn

W ogóle, to co słychać w wielkim mieście? Wszystko gra?

            Córka

Po części tak. Dostałam ostatnio ciekawe zlecenie. Sprawa sprzed dwóch lat. Dziewczynę znaleziono w swoim mieszkaniu na ul. Falerzy. Ślady na nadgarstkach sugerowały na samobójstwo.

            Syn

Więc po co śledztwo, skoro sprawa jest jasna?

            Córka

Widzisz… sęk w tym, że cięcia były za wysoko. Zaraz jak rozpoczyna się dłoń i do tego płytkie. W takim razie była to tylko próba. Ktoś kto naprawdę chce to zrobić, tnie niżej, gdzie skóra jest grubsza, żyły bardziej widoczne i na pewno głęb…

            Syn

Dobra, pomińmy takie szczegóły, do czego doszłaś?

            Córka

Ktoś najwidoczniej pomógł jej się przenieść na tamten świat. Ale wtedy o tym nie myślano. Sprawa wypłynęła teraz, gdy znaleziono dziewczynę w dokładnie takiej samej sytuacji. Ktoś łebski przypomniał im tę sprawę i tak trafili do mnie.

            Syn

Masz już kogoś na oku?

            Córka

Dostałam listę podejrzanych, ale to żaden z nich, myślę.

            Syn

Więc kto?

            Córka

Według mnie to jeden z doktor z katedry biotechnologii. Wybacz, nie mogę ujawniać danych. Studiowały u niego i obie w różnych odstępach czasu leczyły się psychiatrycznie. Jak z nim rozmawiałam to dziwnie się zachowywał, ale to ogólnie dziwak. Zresztą… to tylko domysły.

            Syn

Rzeczywiście ciekawe. Nigdy nie opowiadałaś o swoich sprawach.

            Córka

(do siebie)

Przecież nie rozmawiamy…

            Syn

Co?

            Córka

A co na wsi słychać? Oprócz Ojca, bo to już wiem.

            Syn

Cóż… najlepiej trzyma się mama. Pracuje w domu, pierze, sprząta, gotuje i nie pozwala sobie pomóc. Uwierz, próbowałem… Czasami śpiewa. Ale tylko jak nikt nie patrzy… Ja tam zawsze słucham, uwielbiam jak śpiewa.

            Córka

Ja też.

            Syn

A oprócz tego to po staremu. Bronicki z Walerówną się pożenili, Martusi się trafił spadek od jakiegoś wuja z Ameryki, a Baśka od Kazika sprowadziła jakiegoś gacha z miasta, co nawet nie wie do czego widły służą, a krowę to chyba pierwszy raz w życiu widział i…

            Córka

Dobra, a konkretnie to co u ciebie.

            Syn

Ano nic. Żyję… opiekuję się gospodarstwem… i Ojcem… i jakoś leci no.

            Córka

Ojcem…

(Dziewczyna wpatruje się chwilę w pustą szklankę. Mężczyzna wstaje i jej dolewa.)

            Córka

Dziękuję.

            Syn

O czym myślisz?

            Córka

Ja… zastanawiam się. Gdzie trafi Ojciec…

            (Syn patrzy pytająco)

Nie, nieważne… o czym my to…

            Syn

Wiesz, za późno na lekarzy i szpitale, próbowaliśmy…

            Córka

Nie, nie o to mi chodziło…

            Syn

To o co?

            Córka

Nieważne, to głupie

            Syn

Powiedz.

            Córka

Znaczy wiesz… chodzi mi o to, gdzie trafi… jak już odejdzie.

Syn

Masz na myśli niebo, piekło i tak dalej?

            Córka

Trochę tak, ale nie do końca. Znasz moje poglądy na ten temat.

            Syn

Tak, w przeciwieństwie do reszty, nigdy nie dociekałem… nie oceniałem.

            Córka

Wiem… i dziękuję. Chyba ci tego nigdy nie mówiłam.

            Syn

(Ujmuje jej dłoń)

Nie szkodzi. A wracając… Do nieba chyba.

            Córka

Tak sądzisz?

            Syn

A ty nie?

            Córka

Nie wiem. Znałeś go, wiesz jaki był.

            Syn

No tak, ale to nasz Ojciec, myślałem…

            Córka

A jeśli nie?

            Syn

            (Wstaje)

Co ty mówisz, on leży za ścianą i może w każdej chwili…

            Córka

Tak, wiem. Tylko się zastanawiałam.

            Syn

Proszę cię, był jaki był… znaczy jest… jest jeszcze, ale…

            Córka

To ja cię proszę, dość. Tak tylko mi przyszło do głowy.

            Syn

            (Wzdycha. Wraca na krzesło.)

Przepraszam. Możemy o tym porozmawiać, mamy czas.

            Córka

            (Chowa głowę w dłoniach.)

Nie, nie chcę.

(Chłopak przytula dziewczynę. Zegar pokazuje 3:43 nad ranem.)

            Syn

Hej, mi też jest ciężko. Nam wszystkim. Wiem przecież jaki był… jest. Pamiętam co robił. Byłem przy tym… nawet jak ciebie już nie było.

            Córka

            (Podnosi głowę, jej oczy zachodzą łzami)

Wiesz dlaczego wyjechałam?

            Syn

No… żeby się kształcić, poznawać ludzi…

            Córka

Wiesz dlaczego naprawdę wyjechałam?

            (Mężczyzna milczy)

Bo nie mogłam już na niego patrzeć. Nie mogłam znieść tego co robił… mamie, mi i tobie.

            (Po policzku spływa jej łza)

Pamiętasz? Co się działo jak…

            Syn

Pamiętam.

            Córka

Te kłótnie? Co niedziela… potem i w sobotę, co drugi dzień i w końcu codziennie. Od zaczepek, przez słowa do czynów. Od bagatelizowania, przez milczenie do sińców.

            Syn

Tak, wszystko pamiętam.

            Córka

Ile razy dostałeś jak próbowałeś jej bronić?

            (Milczy)

            Syn

Raz mu oddałem. Od tamtej pory zaczął się mnie trochę bać. Szanować może nie, ale bać.

            Córka

Tak, potem uciekłeś z domu po raz pierwszy.

            Syn

No… Pojechałem pierwszym busem i schroniłem się u pani Radeckiej pod miastem. Chowała mnie przez półtora tygodnia… Była… Nie, wiesz co… może już wystarczy tych wspominek…

            Córka

Nie. Porozmawiajmy.

            Syn

Przed chwilą nie chciałaś rozmawiać.

            Córka

Chcę. Chcę przerwać tą ciszę, co spala naszą rodzinę od lat.

            Syn

Może lepiej nie rozmawiać o takich rzeczach.

            Córka

Nigdy nie rozmawiamy.

            Syn

Bo to smutne, po co wracać do tego…

            Córka

Żebyśmy…

            Syn

Co?

            Córka

Znali prawdę.

            Syn

Jaką?

            Córka

O nas… o nim.

            Syn

Ale co ci to da?

            Córka

Odpowiedzi. Czy cię znam… tak naprawdę. Kim on był dla nas, kim jest i kim… czym pozostanie w naszej pamięci. Co w nas siedzi… strach czy smutek czy wściekłość czy obojętność… Czy umiemy wybaczać jeszcze i czy powinniśmy. Chcę to wiedzieć…

            (Po policzku płyną jej kolejne łzy)

            Syn

Nie wiem, czy znam odpowiedzi na te pytania, siostro… Nie wiem czy jeszcze wiemy kim jesteśmy… tyle lat…

            Córka

Dlatego przyjechałam tak późno.

            Syn

Co?

            Córka

Nie chciałam go widzieć. Ale przełamałam się i przyjechałam. Głównie dla ciebie.

            Syn

Dziękuję. Przynajmniej za to.

(Dziewczyna wyciera nos. Syn siedzi w pewnym oddaleniu.)

            Córka

Czemu mu oddałeś?

            Syn

Hmm?

            Córka

Oddałeś mu. Mimo strachu, byłeś młody… ile miałeś? Siedemnaście lat? Ale się odważyłeś…

            Syn

Ja… coś we mnie… pękło. Widziałem mamę… Ja musiałem… inaczej ona by… on mógłby…

            Córka

Rozumiem.

            Syn

Dodało mi to odwagi. Bo on zawsze mówił… cierpkie słowa. U was się to tak fachowo nazywa.

            Córka

Przemoc psychiczna.

            Syn

No, coś takiego… I nagle poczułem, że… mogę… jestem w stanie kogoś obronić. Mamę i ciebie. I zrozumiałem jeszcze jedno. Że w tym domu nigdy nie było prawdziwego mężczyzny. Takiego co broni, a nie odwrotnie, jak… rozumiesz.

            Córka

Rozumiem.

            Syn

(uśmiecha się)

I wtedy rzeczywiście broniłem. W domu ciebie i mamę, w szkole chuderlaki, biedaczyska, na których się wyżywano. I raz dziewczynę od takiego jednego… nazywali go we wsi „Siekiera”. Chociaż ja bym nie chciał w domu takiej tępej siekiery.

            (Dziewczyna się uśmiecha i przysuwa krzesło do niego)

            Córka

Nie wiedziałam tego. Znaczy coś słyszałam, ale…

            Syn

Rzadko bywałaś w domu. Wiatr cię niósł, gdzie chciał.

            Córka

To ja byłam wiatrem. Miasto może nie było takie wielkie, ale miało charakter… Było niepowtarzalne.

            Syn

Nigdy nie mówiłaś, co robiłaś tam całe dnie.

            Córka

Wszystko i nic. Głównie rozmawiałam. Jak my teraz. To było moje ulubione zajęcie.

            Syn

Z kim rozmawiałaś?

            Córka

Ze wszystkimi. Bywały z tego dobre historie, nowe znajomości, imprezy, dyskusje…, ale i kłopoty.

            Syn

Jak to?

            Córka

Wiesz… niewiele trzeba. Jakiś dyskurs, sprzeczne poglądy, plotka, półprawda albo prawda, niedopowiedzenie… czasami ci się coś wymsknie, a czasami celowo, raz spontanicznie a raz świadomie… czasami źle dobierzesz słowa…

            Syn

Nie wiedziałem. Znaczy słyszałem, że…

            Córka

To teraz już wiesz.

(Zza ściany słychać jęki i krzątanie się Matki.)

            Syn

To przez to zaczęłaś rozwiązywać sprawy?

            Córka

Przez co?

            Syn

Przez rozmowy.

            Córka

A tak. Po części tak. Trochę z powodu, dla którego ty broniłeś chuderlaków i głupiutkie dziewczyny.

            Syn

I was.

            Córka

I nas… Do tego jeszcze dochodzi trzeci powód. Niemoc.

            Syn

Jak to?

            Córka

Jestem kobietą, nie? Jeśli mam szukać odpowiedzi na czyjeś pytania, to na drodze prawnej. Nie gołymi rękami.

            Syn

No tak… Jak to się zaczęło w ogóle?

            Córka

Znaczy… znałam ludzi. Różnych. I informacje. Rozumiesz czasami po alkoholu zbiera się ludziom na zwierzenia…, w sumie na trzeźwo też. I miałam jakieś tam swoje obserwacje.

            Syn

I?

            Córka

No i… ktoś przychodził, popytał, odchodził. Potem znów przychodził, znowu pytał…

            Syn

A ty odpowiadałaś?

            Córka

Ehh… wiesz… do pewnego momentu. Szybko zorientowałam się, że… światem nie rządzą pieniądze, a informacje. A mi było potrzebne tylko to pierwsze. Na kolejne imprezy… i resztę.

            Syn

            (Marszczy brwi ożywiony)

Brałaś?

            Córka

Przez jakiś czas… tak. Miasto bawi, ale i niszczy. A wszystko mi było wolno. Poza tym, to to nie jest takie złe. Co jakiś czas, umiarkowanie i w towarzystwie… czujesz się wtedy jak bóg. Możesz zdobywać świat… i widzisz piękne i kolorowe rzeczy… i co w tym złego? Świat jest taki szary i brzydki…

           

Syn

O Jezu…, czemu o tym nie wiedziałem… powstrzymałbym cię.

            Córka

Jak mogłeś wiedzieć, jak nigdy nie rozmawialiśmy…

            Syn

Od teraz będziemy.

            Córka

            (cicho)

Przecież wiesz, że nie…

            Syn

Właśnie, że tak…

            Córka

Ale to już nie ważne. Wyszłam na prostą. Teraz jest dobrze i jest spokój. I już nie musisz nic udowadniać.

            Syn

Ja nie…

            Córka

Tak. Wiesz, że tak. I nie opieraj się. Chciałeś zastąpić Ojca, ale to niemożliwe. Więc daj sobie spokój. Jestem już silna i daję sobie radę.

            Syn

Ej ja… dobra. Skoro tak twierdzisz…

            Córka

Masz do mnie żal?

            Syn

O co?

            Córka

O wszystko. Że mnie nie było to raz, że długo to dwa i w końcu wcale to trzy. Że ja mogłam a ty nie i za to, że to było niesprawiedliwe. Że nic z tym nie zrobiłam i też nie chciałam. Że przeze mnie zostałeś i straciłeś szansę na inne życie.

            Syn

Lepsze?

            Córka

Może nie… ale na pewno inne.

            Syn

            (Uśmiecha się)

To nie mam żalu. Miałem. Ale wiesz co? Zniknął dziś rano. Dokładnie wtedy, jak stanęłaś w drzwiach. Bardzo się cieszę, że jesteś.

(Na stole stoi w połowie pusta Port Ellen. Dźwięki zza ściany cichną.)

            Córka

Co do mnie czułeś? Byłeś zły, smutny…

            Syn

Zawiedziony.

            Córka

A teraz? Co czujesz teraz?

            Syn

Do ciebie?

            Córka

Ogólnie.

            Syn

Już prawie spokój.

            Córka

Prawie?

            Syn

Cóż…

            (Patrzy na zegar. Niedługo będzie świtać)

Jeszcze parę godzin.

            Córka

Ja prawie też.

            Syn

Nie.

            Córka

Co nie?

            Syn

Ty jesteś spokojna. Przyszłaś na spuszczenie kurtyny.

            Córka

Lepiej późno niż wcale.

            Syn

Lepiej wcześniej, niż za późno.

            Córka

            (śmiech)

O, to nie dla mnie. Nigdy nie jestem na czas.

            Syn

Wiem.

            Córka

Przyjdzie jakiś… ksiądz?

Syn

Był wczoraj. Ojciec jest czysty… dlatego wtedy powiedziałem, że pewnie trafi do nieba. Teraz… teraz już sam nie wiem.

            Córka

Czysty… szkoda, że zostawił taki bałagan.

            (Mężczyzna odkłada pustą szklankę)

            Syn

Jeśli mogę… w co ty w ogóle wierzysz?

            Córka

W siebie.

            Syn

A ty jak myślisz…, gdzie trafi?

            Córka

Myślę… myślę, że nie odejdzie. Fizycznie, owszem. Jego dusza, jeśli coś takiego w ogóle istnieje, też. Ale tak naprawdę, to on zostanie. Tu (stuka palcem w głowę). Pytanie tylko jako kto…

            Syn

Cóż… po tej rozmowie nie jestem pewien, czy mamy jakiś wybór.

            Córka

Wybór ma każdy i zawsze.

            Syn

To co proponujesz?

            Córka

Jest kilka opcji. Może zostać jako Strach. Będzie obecny, ale daleki. Niedostrzegalny, ale wszystkowidzący. Będzie nas widział, słyszał i oceniał. I się w końcu odezwie. Przy moim i twoim ślubie… „Oto mój godny zastępca.” I już nie będziesz wiedzieć… albo przy kłótni… „Uderz”, kiedy indziej „Nie zapominaj”, aż w końcu przy śmierci „Dołącz do mnie”

            Syn

Nie…

            Córka

Może być też Opiekunem. Wróci jak się zgubisz, szukając poziomek i przy robocie i przy gwizdaniu i na każdym „papierosku”. I znajdzie cię u każdej kolejnej Radeckiej i nawrzeszczy po każdym wypadzie, mniej lub bardziej udanym, na miasto. I nigdy nie znajdzie okazji do otwarcia Port Ellen.

            Syn

Ja…

            Córka

Albo ostatnia z opcji. Będzie Kropką. Taką kończącą zdanie. „Pisz: Imię, Nazwisko… Żonaty… data i miejsce urodzenia, już podaję… Data zgonu? Dzisiaj. Która to była?... Ehh… W domu, a gdzie?... Mamo podaj dane… Dobra. Doktor podbije i podpisze, tak.”

            Syn

 Kim w takim razie chcesz, żeby był?

            Córka

Sęk w tym, że nie my wybieramy. Dla każdego będzie kim innym.

            Syn

Ciekawe, kim dla mamy…

(Wchodzi Matka. Za oknem już prawie świta.)

            Matka

            (ociera oczy)

Dzieci… czas się pożegnać.

            Syn

Mamo?

            Matka

Tak?

            Syn

Zanim… mam do ciebie pytanie. Kim dla ciebie będzie teraz Ojciec?

            Matka

Jak to kim? Mężem i ojcem moich dzieci. Co za bzdura teraz. Chodźcie.

            Syn

Mamo, ale… chodzi o to, jak go zapamiętasz.

            Matka

Synku… nie zapamiętam.

            Syn

Jak to…

            Matka

Nie czas ani miejsce na taką rozmowę. Chodźcie już.

            Syn

Nie. Właśnie teraz jest czas.

            Matka

Później, proszę was. Jeszcze nie zdążycie…

            Syn

Mamo, to ja proszę. To ważne.

            Matka

Matko Boska Łaskawa, daj mi siłę do tych dzieci. Jak to jak go zapamiętam… dom zbudował, pracował uczciwie, was wychował, gospodarka stoi…

            Syn

Ale…

            Matka

Nie ma żadnego „ale”. Idźcie się natychmiast pożegnać. O ile teraz zdążycie… takie głupoty  w takiej chwili… nie do pomyślenia.

            (Wychodzi. Jej słowa cichną)

            Syn

            (do Córki)

Nie rozumiem.

            Córka

Widzisz… ona nie pamięta krzywd. Bo jest dobra. Patrzy miłością… i dokładnie tym dla niej będzie… Miłością. Krzywą i pobliźnioną. Ciemną niczym noc, ale… w jej świecie nigdy tak naprawdę nie zapada mrok. Ona zawsze czeka, aż wstanie słońce… bo wie, że w końcu wstanie.

            Syn

To szaleństwo…

            Córka

Ale daje nadzieję. Bez niej, czym byśmy się stali.

            (Uśmiecha się)

            Syn

Może to i dobrze.

            Córka

Może nawet lepiej.

            Syn

Popatrz. Słońce wstaje.

            (Wchodzi Matka, jest spokojna)

            Matka

Odszedł.

            Córka

            (Do brata)

Już wstało.