Bryk MM

Perypetie Wokulskiego

Śnieżne wichury brzmiały dostojnie, 

Wokulski pisał listy na wojnie. 

Rzeckiemu serce skakało radośnie, 

Stachu z Syberii miał wrócić po wiośnie.

Na handlu uzbierał trzysta tysięcy, 

by Izę Łęcką kupić w kilka miesięcy.

Pierwszą swą pulę otrzymał w spadku, 

po śmierci żony Minclowej - z przypadku.

Wykupił weksle, srebrną zastawę,

wywołując w całej Warszawie 

niemałą wrzawę.

Łęcka przerażona swym adoratorem, 

pozostała obojętna i uniosła się honorem. 

Z kolei arystokracja zaintrygowana, 

od razu chciała poznać owego pana. 

Utworzył spółkę do handlu ze Wschodem, 

by móc spokojnie obchodzić się z dochodem. 

Po pewnym czasie kupił kamienicę, 

by udobruchać nieznośną pannicę. 

Ta zaskoczona zainteresowaniem, 

rozpoczęła swą grę omamianiem. 

Starała się utrzymać przy sobie Stanisława,

by za jego sprawą wróciła jej sława. 

W tym samym czasie kokietowała -

Starskiego, Ochockiego i wymuszała 

brawa dla skrzypka Molinariego.  

Od tych zabaw urosło jej ego. 

Artyści najbardziej ją intrygowali

bawili, śpiewali i przepięknie grali

Wokulski był tylko kupcem,

co w jej mniemaniu oznaczało – głupcem.

Po swej ucieczce do stolicy Francji, 

pogodzeniu się z utratą gwarancji

szczęśliwego życia i miłości zdobycia, 

oddał się nauce, doświadczeniom

oryginalnego Geista przemyśleniom. 

Mimo wszystko, po listu otrzymaniu, 

wrócił do kraju i w Zasławiu poświęcił 

się graniu człowieka innego. 

Poznał Wąsowską, którą zauroczył, 

Ochockiego ideą balona zamroczył, 

Starskiego ocenił dokładnie, 

a  na dokładkę do Izabeli 

zbliżył się dosadnie. 

W ruinach zamku nadzieję mu zrobiła, 

gdy siedząc na kamieni łzę uroniła. 

I jego wyznania nie skomentowała, 

rumieńcem lekkim tylko się oblała. 

Wokulski zakochany spędził w amoku 

dzień, dwa dni, miesiąc, pół roku. 

Aż pewnego dnia, gdy się wybrał 

z nią i Łęckim Tomaszem do Krakowa, 

w Skierniewicach ugrzęzła mu w gardle 

mowa. 

Izabela flirtowała z Starskim jawnie, 

nie wiedząc, że Wokulski angielskim 

operuje dość sprawnie. 

Stachu tłumacząc to zamroczenie 

stukotem pociągu o kamienie, 

wysiadł szybko telegramem 

wezwany od siebie samego. 

I  to właśnie na tej stacji 

w Skierniewicach, z racji 

chęci śmierci, na torach 

położył się i nadal w amorach

czekał na pociąg. 

Uratował go niejaki Wysocki, 

jednak to go nie powstrzymało 

i trochę czasu później zawrzało. 

Stachu testament zostawił 

i tak się doprawił, że prawdopodobnie

od dynamitu zginął w Zasławiu. 

Nikt tego nie wie, bo Bolesław Prus, 

zamiast oczywistego zakończenia, 
dał czytelnikowi do myślenia. 

                                                                  Magdalena Mika