Styl i narracja "Lalki"

"Lalka" to powieść realistyczna. Język takiej powieści ma być jak szyba, przez którą można oglądać świat - przezroczysty.

Styl "Lalki" jest sposobem budowania iluzji rzeczywistości:

- opisy są konkretne, szczegółowe, obrazowe,

- słownictwo w większości ma charakter neutralny.

Oprócz ogólnej odmiany języka w "Lalce" występuje stylizacja na:

•  język narodowości żydowskiej, mieszkającej w Polsce,
• język ludowy
•  superpoprawny język służącego, pochodzącego z ludu
•  polsko - niemiecką odmianę języka,
• język mieszczaństwa - warstwy kupieckiej.

W "Lalce" występuje indywidualizacja języka.

Autor wprowadza do powieści język potoczny, zwłaszcza w dialogach.

Styl "Lalki" jest też sposobem interpretacji świata.

Humor to postawa intelektualna i uczuciowa, sprzyjająca dostrzeganiu stron komicznych w ludziach, sytuacjach, zdarzeniach.

Humor może być życzliwy, ciepły, pobłażliwy, ale też krytyczny, ironiczny, szyderczy.

Humor w "Lalce" jest wszechobecny.

 Narrator trzecioosobowy pozwala sobie na ironię np. w stosunku do Łęckiego, szyderstwo np. w odniesieniu do księcia, ale humor Rzeckiego jest ciepły, ironię można dostrzec tylko w jego opowiadaniu o kuracjach odmładzających Minclowej.

Humor pełni rolę wartościującą, oceniającą, jest sposobem interpretacji świata.

Humor wyostrza pesymizm książki, rozbraja grozę, broni przed rozpaczą.

 Rękopis "Lalki"