Grzegorz Kobiela "Zguba książek"

Zguba książek

                   Pani Swinson jak co rano wyszła do pracy. Mijając siedzącego pod bankiem żebraka rzuciła mu do trzymanego kubka po herbacie dwudolarówkę, nie reagując w żaden sposób na podzięki biedaka. Szła dalej główną ulicą miasta mając w głowie tylko pracę. Anna była powszechnie znaną pracoholiczką, a mimo to szanowaną prze sąsiadów osobą. Ten poranek był wyjątkowo zimny, i niósł ze sobą przenikający do szpiku kości niepokój. Pani Swinson skręciła w boczną uliczkę, chciała skrócić sobie drogę i jak najszybciej znaleźć się w firmie. Poczuła nieprzyjemną woń od strony kontenerów ze śmieciami. Zdechły kot. Powiedziała do siebie szeptem. Poszła dalej lecz zatrzymała się gwałtownie widząc wyglądający zza czarnych worków błyszczący, czarny but.

*

                 - Co my tu mamy?  - zapytał Benjamin Follman, znany detektyw, od czasu do czasu pomagający służbom mundurowym w rozwikływaniu zagadek kryminalnych.

- Morderstwo - powiedział z przekonaniem miejscowy policjant.

-Ależ to odkrywcze - rzekł ironicznie Follman. - Zaiste jeszcze parę tak trafnych spostrzeżeń a komendantem zostaniecie.

-Wolne żarty panie detektywie - powiedział speszony policjant.– Tam, o przy słupie, stoi ekspert od medycyny sądowej, z nim gadajcie.

Benjamin uśmiechnął się ponuro i szparkim krokiem ruszył w kierunku wyłysiałego mężczyzny pod czterdziestkę. Wokoło kręciła się masa funkcjonariuszy.

-Głupota, pomyślał detektyw wsadzając rękę do kieszeni w poszukiwaniu fajki, tam gdzie są naprawdę potrzebni to nigdy ich nie ma, a gdy już jest po fakcie, to nagle wszyscy są aktywni i pracowici.

-Czołem panie Follman - powiedział wyłysiały, kłaniając się lekko w stronę detektywa. - Jak tam zdrowie szanownego kolegi?

-Nie narzekam - powiedział Benjamin, poprawiając beret na małej okrągłej głowie i zakręcając końcówkę bujnych wąsów. - Za to ten tam - wskazał ruchem głowy w kierunku ciała pakowanego właśnie do ciemnego worka na zwłoki - on ma się o wiele gorzej.

-Nie przeczę - wyszczerzył zęby koroner. - Co do niego to dość dziwna sytuacja, okaz zdrowia, żadnych ran kłutych czy ciętych, zadrapań ani śladów bójki.

-W takim razie co go zabiło, bo przecież nie starość.

-Nie, starość nie - powiedział koroner znowu szczerząc zęby. -  Trucizna, bardzo sprytna trucizna. Zastanawia mnie inna rzecz, to nie była trucizna, która zabija od dotykania jej, biedak musiał ją połknąć, a sądząc po braku śladów na cielę zrobił to dobrowolnie.

-Samobójstwo?

-Nie, trup sam nie przykryłby się workami. Morderstwo i to dość sprytne, nie wiadomo w czym była trucizna, tyle tu w około śmieci po batonach, cukierkach i innych przekąskach, mogła być gdziekolwiek.

-Interesujące - powiedział do siebie Follman odwracając się i podnosząc rękę .              -Bywaj i do zobaczenia Filipie.

Koroner wyszczerzył zęby. - Oby nie rychło, owocnych łowów.

Follman podszedł spokojnym, równym krokiem do zapłakanej kobiety wspieranej przez funkcjonariusza. Z zaciągniętych wcześniej informacji dowiedział się, że była to narzeczona zamordowanego.

-Przepraszam, że niepokoję, ale muszę zadać pani kilka pytań, mogę?

Kobieta lekko potrzasnęła głową nie przestając dygotać.

-Czy pani ukochany miał jakiś wrogów? Ktoś go nie lubił?

-Nie wiadomo mi nic o tym, aby ktoś go nie lubił, no może mój były mąż, ale to raczej zrozumiałe.

-Podejrzewa pani, że to mógł być on?

- Nie, rozstaliśmy się już lata temu, dawno oboje już pogodziliśmy się z tym, że nie pasujemy do siebie, jestem raczej pewna, że to nie on.

-Rozumiem, Follman zamyślił się kręcąc końcówką długich wąsów. - A co pani tu właściwie robiła?

-Jak co dzień szłam do pracy.

-Akurat tędy?

 -Tak, było zimno, więc chciałam jak najszybciej dostać się do biura.

-Tak, tak to zrozumiałe, mogę jeszcze dostać od pani adres byłego męża?

-Oczywiście, proszę, tylko nie wiem, czy jeszcze mieszka pod tym adresem, odkąd się od niego wyprowadziłam nie utrzymuję z nim żadnych kontaktów.

-Dziękuję, i o ile to możliwe życzę miłego dnia.

Anna pociągnęła nosem i podziękowała kiwnięciem głowy.

Follman z niechęcią podszedł do komendanta, nie w tym rzecz, aby go nie lubił, szanował go za chłodną rezerwę, nie uleganie emocjom i inteligencję, po prostu czuł, że czeka go kolejne, do złudzenia podobne śledztwo. Znowu to samo pomyślał, znowu zazdrosny mąż zabija kochanka swojej żony, mniejsza o to, że byłej, fakt, że nie utrzymywał z nią kontaktów po rozwodzie wskazuje, że był na nią wściekły i uważał, że to jej wina, że ich związek się rozpadł, a teraz gdy możliwe poznał powód rozstania się, postanowił go definitywnie usunąć, i aby nie zwracać na siebie uwagi użył trucizny, podręcznikowy wprost przykład.

-Witam pana komendanta, detektyw ukłonił się nisko.  - Co tam dla mnie macie ciekawego?

-Witaj Follman, zadudnił głębokim basem komendant. -Co tu mamy to przecież na pierwszy rzut oka widać, ale nic oryginalnego zabójstwo i to do bólu nudne i banalne, trucizna nie zna wyjątków...

-Mniejsza o szczegóły - wpadł w słowo Follman - mnie interesuje co zabity miał przy sobie.

-Przy sobie niewiele - powiedział komendant przerzucając kartki notatnika - dokumenty, parę drobniaków, potwierdzenie wpłaty z banku i książkę.

-Książkę?

-A no książkę, cienką  co prawda, ale książka jest to na pewno. - A co cię tak zdziwiło, jeśli można wiedzieć?

-Bywaj komendancie - rzekł detektyw w ogóle nie słysząc słów funkcjonariusza.              -Do następnego spotkania.

Poszedł, nie zatrzymując się otworzył karteczkę z adresem, Rolandstreet 55a.            - Może jednak nie będzie tak nudno jak myślałem.

*

                     Godzinę później stanął przed solidnymi, dębowymi drzwiami mieszkania byłego męża narzeczonej ofiary, drzwi były uchylone, lekko uchylił jedno skrzydło i cicho jak cień wpełzł do środka. W kuchni przy oknie stał wysoki, potężnie zbudowany mężczyzna, rozmawiał przez telefon…

-Dziś wyeliminowałem problem, już nie zrobi nam kłopotów, nosił wilk razy kilka...

Przerwał, słysząc przeciągłe wycie kota stojącego w progu, który na widok nieznajomego detektywa zamiauczał przeraźliwie. Follman szybkim ruchem schował przezornie wyciągnięty dyktafon do kieszeni płaszcza. Mężczyzna odłożył telefon i ruszył w stronę Follmana, krzycząc:

-Co pan robi w moim domu!?

Follman bez ceregieli zwinął się w miejscu, zręcznym kopniakiem wybił olbrzymowi grunt spod nóg. Mężczyzna upadł, nieszczęśliwie trafiając potylicą o kant stołu, co pozbawiło go przytomności.

*

               Następnego dnia siedząc już w swoim starym skórzanym fotelu myślał intensywnie choć niechętnie. Kolejne do bólu oczywiste śledztwo z oczywistym motywem i jakże oczywistym rozwiązaniem. Za grosz oryginalności. Człowiek, którego schwytał poprzedniego dnia pod wskazanym adresem, oczywiście nie przyznał się do winy, tacy nigdy się nie przyznają. Siedział w fotelu z nabitą fajką, gdy z zamyślenia wyrwał go dźwięk telefonu raptownie narastający, urwany jednak po paru sekundach.

-Jegomość siedzi na górze, powiedziała pani Kolpender podnosząc słuchawkę, tak, tak zaraz zawołam. - Benek!!!! chodź tutaj, telefon do ciebie.

-Słucham? - powiedział z zażenowaniem wyjmując telefon z rąk kobiety- O co chodzi?. Trzymał słuchawkę ze znudzoną miną, nagle jednak znieruchomiał wpatrzony martwym wzrokiem w pająka zawieszonego w kącie ściany, gdzie nie dosięgała miotła pani Kolpender. Stał tak kilka bitych sekund milcząc, po chwili jednak zerwał się i wybiegł z mieszkania, jak zwykle nie mówiąc jej gdzie znowu idzie. Informacje jakie otrzymał, zszokowały go. Drugie morderstwo, ta sama substancja, ofiara  w żaden sposób nie powiązana z poprzednią, i tylko jedna taka sama poszlaka, w torbie z dokumentami - książka.

*

                      Wracał z komisariatu z kserokopią pierwszej strony książki, tytułu nie znał, nigdy o takiej książce nie słyszał. Ale nie obchodził go tytuł tylko adres księgarni wypisany czerwonym tuszem pod nazwiskiem autora, Księgarnia "Inny Świat", wł. Wanda Mokitnik.

*

                       Wszedł do przepastnego wnętrza księgarni, pięknie poustawiane czyste i lśniące od polerowania skórzane okładki książek błyszczały w świetle zachodzącego słońca. Za biurkiem siedziała mała, otyła staruszka w wielkich, powiększających jej oczy do rozmiarów talerzy obiadowych okularach. Nieustannie chwiała się, jakby pod własnym ciężarem nie mogła utrzymać równowagi.

-Czego trzeba kochaneczku? - zapytała z bezzębnym uśmiechem staruszka.

-Informacji - odpowiedział bez drgnięcia powieką.

-Ja tu tylko książki pożyczam panie złoty, co ja stara mogę wiedzieć?

- Sądzę, że całkiem sporo, uśmiechnął się krzywo. -Ludwik Manderleid i Joachim Kamb, mówią może coś pani te nazwiska?

-Tak, tak mówią mi wnusiu, profani, hultaje zero szacunku!

-Szacunku do czego?

-Nie do czego, a do kogo!

-Do "kogo" w takim razie?

-Do moich sióstr i braci, oni tu są, mówią do mnie!

Benjamin rozejrzał się, oprócz nich nie było w bibliotece nikogo.

-A gdzie oni są?

-Wszędzie dookoła - powiedziała babcia. - Patrzą na ciebie!

-Masz na myśli te książki!

-Tak, tak, ale oni ich nie szanują, niszczą, plugawią!

-Czy to powód, żeby ich zabić? -powiedział spokojnie.

-A pewnie że powód, oni zabili, to ja im dałam po cukiereczku z niespodzianką.

-Kogo zabili?

-Moje ulubienice, Marylkę i Zosię, bardzo cierpiały, nie dało się ich naprawić, co za strata!

-Rozumiem, w takim razie do widzenia.

-Do widzenia kochaneczku, do widzenia, wpadnij jeszcze kiedyś!

Po wyjściu z biblioteki nie spiesząc się wyciągnął telefon, wykręcił numer na policję i poinformował komendanta o zaistniałej sytuacji.

*

Idąc do domu myślał i mówił sam do siebie: Ciekawe, ciekawe, oczywista sytuacja okazała się mieć niecodzienne zakończenie. Mężczyzna, u którego byłem wczoraj okazał się być uczciwym, nie mściwym człowiekiem, mówiąc, że "załatwił problem" miał na myśli to, że w końcu udało mu się przebić ofertą przetargową jego wiecznego konkurenta w przedsiębiorstwie, a winną dwóch morderstw jest zdziwaczała, pokręcona emerytka z niezdrową obsesją na    punkcie papieru, zaiste co samotność może zrobić z człowiekiem.

KONIEC